Carrountoohil (Ierland)

Carrountoohil (Ierland)

Jaren geleden heb ik al gelezen over de MacGillicuddy Reeks.
Absurde naam,lijkt me net iets voor de Ieren.
Op 24 mei 2019  rijden Jacqueline en ik over de N70 richting Killorglin en ik zie in het zuiden een rij bergen die me wel aanspreken. We willen morgen de boottocht naar Skellig Michael maken ,maar zelf zit ik al te vlassen op een bergtocht in Ierland.  Ondanks mijn 71 jaar en een beperkte conditie als gevolg van knieproblemen is de 780 m hoge stijging op de Sgurr Mhic Bharraich  bij de camping van Shiel Bridge in Schotland toch maar gelukt.

We komen aan in Cahersiveen en ik ga onmiddellijk op zoek naar info over de Reeks.In een winkel weten ze me naar de bookshop te verwijzen en daar vind ik tot mijn grote vreugde uitgebreide informatie over de tochten in de Reeks. Ik zie de 1040 m hoge Carrountoohil wel zitten. Bij een andere kandidaat moet ik een groot stuk over de weg.

26 mei 2019
Op een bewolkte dag rij ik van de camping in Cahersiveen via Killorglin richting Killarney.

Onderweg vind ik de afslag naar Glendare en Kate Kearney’s Cottage.Bij een bepaald kruispunt zie ik een bord rechtsaf: Carrountoohil 9. Die kant op en dan kom ik bij een kruispunt met Carrountoohil 5 en ook Cronin’s Yard, de parkeerplaats waar ik moet zijn.

Via een kronkelende weg door landbouwgebied vind ik deze P bij een farm.

8.30

Ik stop 2 euro in de box aan een paal en ga op weg met de gepakte rugzak. Het is
droog weer en ik heb goede moed! Ik word al snel ingehaald door 2 mannen die even de ezels moeten fotograferen maar dan snel doordenderen.

Begin van de tocht. De vluggerikken vliegen me al voorbij

Het is stil in de glen waarin de  beek stroomt.. De sfeer is heerlijk rond een beek in de bergwereld. Zo voel ik dat altijd,waar ik ook ben in een koele bergomgeving.

Verderop zie ik hoge heuvels,zeer steil. Het pad wordt steniger en binnen 3 kwartier loop ik tussen twee meren door die doodstil onder de bergwanden liggen. Achter me loopt een oudere man,die net als ik staande werd gehouden voor een vragenlijst.

Carrountoohil in de wolken

Op enige honderden meters voor me zie ik een jong stel.
Ik weet niet of ik het ga halen; het is 900 m stijgen en het begin van de makkelijker zigzagroute kan ik niet vinden..
Het pad wordt steeds steniger en ongelijker en ik moet enige keren over en  door het water over stapstenen om van oever te verwisselen.
Ik kom na het rechtermeer in een ruwe vallei; dit moet Hag’s glen zijn.

Hag’s Glen

Het rechtermeer bevindt zich onder de steile noordflank van de Carrountoohil, wiens top in de mist zit . Voor me doemt de sleutelpassage op ,de in het boekje met veel bombarie beschreven Devil’s ladder..Ik zie het stel voor me,al een eind op weg in de ladder.

Devil’s Ladder

Om 9.45 begin ik aan die stenige stijging; er stroomt en tuimelt een sterke beek tussen de rotsblokken omlaag. Ik schat het regelmatig op eerstegraads klimmen; verder moet ik regelmatig over natte stenen door de beek van de ene kant naar de andere kant van de gully.Ik vind de route niet makkelijk in het begin. Mijn schoenen zijn maar AB en bepaald niet waterdicht. Het middendeel gaat langs de linkerkant en is vrij makkelijk. Hier kom ik 2 afdalers tegen..
Moeizaam ga ik verder; de stok is essentieel voor mijn veiligheid.
Het bovendeel is weer wat lastiger, met grotere blokken .De Ladder eindigt met een aardegeul.
Om 11 uur ben ik bovenin de Ladder en dan gaat het verder naar rechts,waar de grote stenige topkegel van de Carrountoohil opdoemt in de mist..Eerst kijken een paar schapen me nieuwsgierig aan!

Nieuwsgierige schapen
Topkegel Carrountoohil

Het uitzicht is matig, maar ik zie links nu duidelijk het verloop van de Zigzagroute. Die ga ik op de terugweg doen.
Ik ben al 20 minuten gevorderd en dan kom ik opeens de twee snelle mannen van vanmorgen tegen!. Die zijn al op de top geweest .We praten vrolijk en ik ga moeizaam verder omhoog over een van de vele stenige paden op de kegel. Weer even later kom ik het jonge stel tegen dat ik voor me op Devil’s Ladder zag.
“Almost there!”, zegt de man. dat is echter niet waar.
Er doemt een grote steenhoop op in de mist. Even verderop nog een.
Ik sjok maar door.. En dan doemt het grote topkruis op in de steeds dichter wordende mist. Ik heb ergens gelezen dat dit kruis over de zigzagroute omhoog is gebracht, waarschijnlijk in delen.
Ik ga snel naar het kruis en zie opeens links van me een ommuurde ruimte waarin laag 6 mannen zitten. Op mijn verbaasde uitroep zeggen ze: “Here is the welcome party!”

De top in zicht!
Gezellig op de top

11.45
Topfoto bij het kruis. De wind huilt en uiteraard is het koud.

Ik ga snel naar de ommuurde ruimte en spreek 2 Schotten die het 6tal afgewisseld hebben. Zij noemen de Devil’s ladder “tough”.
Ik bel Jacqueline en na een boterham ga ik weer naar beneden.Het wordt nu snel drukker en ik zie hele groepen de topkegel opkomen.

Steeds meer volk komt omhoog op de topkegel

Het uitzicht op de Reeks om de berg heen wordt steeds beter. Allemaal groene heuvels. Ik kom aan bij de bovenkant van de Devils Ladder. Het is hier eigenlijk een groot plateau. Verderop begint de stijging naar de Bone, een heuvelrug van bijna 1000 m hoog waarover de Zigzagroute loopt.

uitzicht naar de andere Reeks

Ik ga even zitten, niet ver van een kwekkende groep. Mijn topgenoten komen achter me voorbij.Ik sjok weer verder. Deze stijging (ruim 100 m) valt me zwaar en ik zie anderen op me uitlopen.

uitzicht op Devils Ladder en de vallei

Bovenop de Bone heb ik een geweldig uitzicht op de Reeks in de omgeving. De Hag’s Glen is ver beneden me… Verderop ga ik aan de flauwe noordhelling van de Bone  een tijdje mijmeren.
De afdaling naar de Hag’s Glen begint een halve km verder naar het westen.

Op de Bone

Honderd meter omlaag op het pad in de helling wordt ik juichend voor de derde keer ingehaald door de twee snelle mannen. Ze hebben nog een extra top gedaan..
Voor mij is het nu langzaam naar beneden stiefelen, met pijnlijke knieen.
De zigzagroute komt uiteindelijk ergens in Hag’s Glen uit, niet ver van de start van Devil’s ladder. Op het laatste stuk van de afdaling wil ik te snel gaan en glij uit met mijn broek in de bagger. Heerlijk toch!
Nu is het een lange stiefel door de vallei terug naar de auto. De belevingsvreugde is lang zo groot niet meer als in de frisse ochtend..
Het gaat langs de beek, af en toe een foto makend van het tafereel achter mijn rug. De Caarountoohil blijft echter in de wolken. Om 15.45 kom ik weer bij Cronin’s Yard aan.

De rit terug naar Cahersiveen doe ik deels langs de kronkelende binnenweggetjes van Kerry. De rhododendrons blinken paars op de heuvelwanden boven de meren.