Maandag 28 maart 2016

 

Glen Rosa, 7 uur.

Het is zwaar bewolkt en de piek van Goatfell is helemaal wit. Vannacht heeft het daar flink gesneeuwd.

Om 8.05 vertrokken bij de parkeerplaats van Glen Rosa. Ik kan dus zo van de tent vertrekken. Niemand kom ik tegen in deze koele,serene ochtend. Over een makkelijk pad langs de Rosa beek kom ik om 8.40 bij de watervallen van de Garbh Allt. Achterin de Glen Rosa zag ik de duistere steile besneeuwde piek van Cir Mhor, de meest interessante berg van Arran. Hoewel , ik vind  het grotere Goatfell massief ook indrukwekkend .

 

Het grote zwoegen begint nu; over een steil stenig pad rechts van de beek Garbh Allt. Vaak is het nat en zompig. De steilheid vlakt af en ik ga door de derde  “kissing gate”.

Even later moet ik de beek over. Maar dat gaat hier niet.Pas verderop vind ik een plek waar ik met 2 snelle stappen door 10 cm diep water  de overkant bereik .Maar dan: steile zomp, waarin ik me met behulp van “heigrepen”( in plaats van rotsgrepen) omhoogtrek!

10.15  Even pauze

Ik ben in een stuk met veel graniet”slabben”. Net heb ik een lange “stomp across a bog”gehad .Het pad was ik allang kwijtgeraakt, maar dat was ook erg vaag. Terugkijkend  ( ik ben inmiddels al een stuk hoger) zie ik vele padsporen door de zomp lopen.

11 uur Pad weer gevonden!

Het liep veel meer naar het oosten. Beinn Nuiss en A Chir zien er geweldig uit: allemaal granietslabben. Op deze plek heb ik in 15 min een potloodschets gemaakt; hiervan heb ik later op de camping een aquarel en een acrylschilderij gemaakt.

11.30  Ik krijg een flinke sneeuwbui op de Beinn Nuiss ; ik zie cyclopische granietblokken;het zicht wordt heel slecht. Handschoenen  en regenbroek moeten aan. Om 11.50 arriveer ik op de top van Beinn Nuiss (792 m) via een duidelijk pad. Dat wil zeggen: ik zie de voetsporen van voorgangers heel duidelijk in de sneeuw. Mist en harde wind.

Voortstrompelend door de sneeuw en toch wel over een vrij goed pad kom ik om 12.40 op de top van de Beinn Tarsuinn. Onderweg zag ik een merkwaardig geval in de rotsen rechts: een kop van graniet. Het staat bekend als de Old Man of Tarsuinn.

Ik werd ingehaald door twee opschieters die met grote snelheid doordaverden.

Ik volg de voetstappen van mijn voorgangers door de dichte mist.

Nu kwam het moeilijkste stuk!

Om 13.35 ben ik eindelijk op de bealach(pas) tussen Tarsuinn en A Chir.Ik ben dankbaar dat ik dit stuk heelhuids gehaald heb! Het eerste stuk was griezelig door de besneeuwde granietblokken die ik moest afkruipen/glijden. Daarna raakte ik de route kwijt en probeerde iets op een reusachtig hellend blok.Maar dat leidde tot Shit Street en  ik kroop gauw terug.Terug maar weer,waar mijn engelbewaarder me de juiste route wees.

Mijn dank gaat uit naar de padmakers die het laatste stuk tot de bealach tot een mooie stenen trap hebben verwerkt. Anders was abseilen misschien nodig of rotsklimmen.

Deze route is het maximum wat ik nu aankan. In droge toestand was het veel makkelijker geweest.

Nu wil ik verder naar het oosten ,onderlangs een enorme granietmassa naar de graat van  Beinn a Chiabhain. Het zicht wordt beter, maar gaande over de graat krijg ik diverse hagelbuien over me heen!

14.39 De top van de Chiablain . Onderweg was een beetje 1^e graads granietklimmen nodig. De uitzichten zijn imposant!

 

 

15.30  Bij een grote cairn gearriveerd .Van de top af een lange afdaling naar Glen Rosa .Rechts beneden me  zie ik het zilveren lint van de Garbh Allt. De zon schijnt regelmatig en de wind trekt aan. Het pad loot door een stenig terrein vol zomp. Overal kleine beekjes en plassen van smeltende sneeuw.

16.17 Ik ben weer  bij de brug  waar de Garbh Allt in de Glen Rosa beek uitkomt.

Na ruim een half uur ben ik weer bij de auto. Onderweg nog mensen gesproken die een ommetje maken in Glen Rosa. Er komen hier ook vogelaars : de steenarend en de “hen harrier “moeten hier voorkomen.

Ik denk vanochtend een zeer grote roofvogel gezien te hebben.

Verbazend genoeg heb ik geen kniepijn, ondanks de 1000 meter  stijgen en dalen. Wel aardig gaar.

Het regent weer…